فرم شهری و فعالیت فیزیکی

رابطه فرم شهری، فعالیت فیزیکی و سلامت یکی از مباحثی است که اخیراً در کشورهای مختلف مطرح شده است. امروزه تحقیقات زیادی با محوریت تاثیر طراحی شهری روی سلامت و کیفیت زندگی طرح شده است که فرم شهری چگونه روی سلامت و فعالیت فیزیکی افراد تاثیر دارد. موسسات فراوانی از جمله RGMS اعتقاد دارند که هدف سلامت عمومی ارتقای محیط طبیعی، ساختمان­ها، فضای شهری سرزنده و غیره است. الگوی توسعه و بازطراحی نواحی شهری باید طوری باشد که وابستگی به اتومبیل و حمل و نقل را کمتر کند و انگیزش لازم برای پیاده روی را بوجود بیاورد. البته مشکلات ناشی از آلودگی هوا در شهرهای بزرگ عاملی موثر برای کاهش این میزان می­تواند باشد . تحقیقات اخیر نشان می­دهد که عناصر طراحی شهری روی میزان پیاده روی افراد می­تواند از طریق فشردگی محلات با بلوک­بندی­های کوچک، فضاهای سبز محلی، پیاده­روهای عریض، عناصر بصری جذاب، کاربری­های مختلط و کاهش فاصله محل کار و مراکز خرید تأثیر گذار باشد (Ewing et al, 2003). به طور کلی فاکتورهای محیطی یکی از عامل­های اصلی برای تغییر نگرش و ترغیب افراد از کم تحرکی و وابستگی به اتومبیل به پیاده­روی و فعالیت فیزیکی شناخته می­شوند. فرم شهر بزرگ­ترین مقیاس طراحی است که شامل هر عنصری از ساختمان­ها تا حمل و نقل می­شود. شواهد کافی وجود دارد که طراحی شهری تأثیر مهمی در سلامت عمومی دارد (Design Community& Environment, 2006). فرم­های ساختمانی، الگوهای کاربری و حمل و نقل و همچنین سازماندهی کلی مکان­ها راهکارهای موثری در این زمینه می­باشند. جایی که مردم زندگی می­کنند، جایی که آن­ها کار می­کنند، چگونه آلودگی ایجاد می­کنند، آن­ها با چه نوع خطرات محیطی رو به رو هستند و سؤالاتی دیگر که مستقیماً به طراحی محله مربوط می­شوند (Frank et al. 2003). طراحی شهری خوب می­تواند نقشی مهمی در تغییر دادن شرایط روحی و فیزیکی افراد داشته باشد و روی رفتار افراد تأثیر گذارد که این امر متعاقباً به طور مستقیم با سلامت عمومی ارتباط پیدا می کند (بحرینی و خسروی ،1389). در شهرهایی که فرم شهری فشرده­ای ندارند مردم به اتومبیل وابسته­اند و همین امر هم به آلودگی هوا و هم افزایش وزن و چاقی افراد کمک می‌کند و بدنبال آن بیماری­های قلبی عروقی و میزان مرگ و میر افزایش پیدا می­کند (Frumkin, 2005).

اوینگ  و همکاران (2013)، در مطالعه­ای نشان دادند که ساکنین نواحی متراکم درون شهری BMI مناسب­تری از افرادی که در مناطق شهری پراکنده زندگی می­کنند دارند که این به علت تفاوت میزان پیاده­روی افراد می­باشد. همچنین آن­ها تأکید داشتند که فرم شهری روی چهار گونه فعالیت فیزیکی ناشی از گذران اوقات فراغت، جابه جایی و حمل و نقل، اشتغال و سکونت تأثیر گذار است که بدین طریق به طور مستقیم با چاقی و اضافه وزن و همچنین بیماری­های قلبی و عروقی ارتباط پیدا می­کند. مهم­ترین عامل برای این موضوع مطابق 2 نمونه محله انتخاب شده در سانفرانسیسکو، تراکم و اختلاط کاربری­ها در مقیاس محلی است. طبق این مطالعه هرچه محله متراکم­تر و کاربری­های مقیاس محلی (تجاری، فضای سبز) و شبکه­های رفت آمدی شرایط کالبدی مناسبی داشته باشند مردم به فعالیت فیزیکی و پیاده­روی ترغیب می­شوند (Handy , 1996).

انجام پایان نامه برنامه ریزی شهری

انجام پایان نامه شهرسازی