لاگراند ویتس
لاگراند ویتس 3 که بعدها به مجسمه کالدر مشهور شد، یک فضای فعال در جهت بهبود زندگی روزمره و ارتقاء کیفیت محیط و شکلگیری تعاملات اجتماعی است. این اثر، مجسمهای پایی به رنگ آجری اثر الکساندر کالدر 1است که در سال 1969 در میدان بزرگی در شهر گرند رپیدز پرده برداری شد و به این ترتیب داستان شهر گرند پیدز با ساخت مجسمه های پیاپی در مکانهای عمومی آغاز گشت. داستان این شهر همسویی توجه همگانی به هنر و تعهد دولتی نسبت به این توجه را نشان می دهد. بنا به رهنمودهای برنامه هنر در مکان های عمومی توسط ان ائی ای، تقاضای اولیه برای شرکت در سرمایه گذاری و انتخاب هنر همگانی، باید مستقیماً از جامعه حاصل شود. ان ائی ای چنین استدلال می کرد که مجسمه لاگراند ویتس نمونه بارز هنر عمومی است، چون اثر یک هنرمند مشهور ذهنیات جامعه را به شکل های گوناگون به خود مشغول می کند. طرفداران نوسازی شهری از آگاهی روزافزون همگانی و پشتوانه ای که برای تلاش های سازندگی آن ها ایجاد می کرد شادمان بودند؛ فعالان اجتماعی و رهبران فرهنگی میدان و مجسمه را به عنوان نقطه زورآزمایی و صحنه نمایشی برای برنامه ی تئاترهای هوای آزاد، بازار مکاره و کنسرتهای موسیقی در نظر گرفتند؛ حس مباهاتی که شهر در اثر تبلیغات فراوان کسب کرده بود، خشنود بودند. هنرمندان مقیم این جامعه آن را به صورت نمادین و به عنوان نشانه ای از رهایی از دیدگاههای "اهالی محل" که از حیث زیبایی شناسی چندان پیشرفته نبود، در نظر می گرفتند. اگرچه همه از شایستگی های هنری این مجسمه اطمینان نداشتند، ولی این اثر تأثیر غریب و ماندگاری بر شعور همگان نهاد. این نکته ی چشمگیر که لاگراند ویتس تا به امروز از دست وحشیگری قوطی های رنگ اسپری که آماده بی حرمتی به سازههای برجسته همگانی است، در امان مانده ، شاهدی است بر این مدعا. پس ا ز پیروزی لاگراند ویتس، طراحی نقش بام بنای شهر و ساختن مجسمه کوچکی، که تجربههای هنری را برای نابینایان میسر میساخت به وی سپرده شد.
شکل (9-2)؛ لاگراند ویتس، مأخذ: (گوگل ایمیج)
در 18 سپتامبر 1974، مارک دی سوورو 1، موتو ویگت 2 را آفرید. دی سوورو تشخیص داده بود که تجربه شرکت مردم باید در اثرش جنبه ی مهمی داشته باشد، در نتیجه ایده ی تاب به نقشه اش اضافه شد. وی چرخ عظیم کامیونی را از ستون های فراز مجسمهای که طراحی کرده بود، آویخت و همین به مردم امکان می داد و حتی ترغیبشان می کرد که آزادانه روی سطح سخت تاب بخورند (مرشدی، مدیری؛ 1392: 69-70).
- ۹۸/۰۸/۱۱